Α) Στην εγκατάσταση του οπωρώνα.
Ενσωμάτωση σ’ όλη την επιφάνεια του εδάφους με όργωμα 100-150 mg/στρ. απλού φωσφορικού 0-20-0 και 50-60 mg/στρ. θειικού καλίου 0-0-50.
Β)Κατά το πρώτο έτος βλάστησης.
Εφαρμόζεται από την έναρξη της βλαστήσεως μέχρι τις αρχές Ιουλίου επιφανειακές λιπάνσεις (3-4) με αζωτούχο λίπασμα νιτρικής μορφής κατά προτίμηση μετά από βροχοπτώσεις ή κατά την άρδευση. Η ποσότητα αυτή μπορεί να αυξομειωθεί ανάλογα με τη γονιμότητα του εδάφους και τη ζωηρότητα της βλαστήσεως. Τελική επιδίωξη η απόκτηση βλαστών μήκους 1-1,5 μ.
Γ)Από το δεύτερο έτος και μέχρι την είσοδο των δένδρων στο στάδιο της καρποφορίας.
Δείκτης είναι η ετήσια βλάστηση και επιδίωξη μας να έχουμε βλαστούς 80 Cm κατά μέσο όρο στις κορυφές και 45-50 cm στη βάση. Ενδεικτικά και πάλι χρησιμοποιούμε 70gr αζώτου ( Ν) για κάθε έτος ηλικίας. Το μισό σε μορφή αμμωνιακή πριν από τη βλάστηση και το άλλο μετά την έναρξη βλαστήσεως υπό μορφή νιτρική.
Δ)Στάδιο ενάρξεως καρποφορίας μέχρι την πλήρη απόδοση.
Το στάδιο αυτό διαρκεί ανάλογα με το είδος, την ποικιλία και το υποκείμενο, περισσότερα ή λιγότερα χρόνια. Στη ροδακινιά πχ διαρκεί γύρω στα 4 χρόνια. Στο στάδιο αυτό εφόσον χρησιμοποιήθηκε P και K κατά την εγκατάσταση χορηγούμε μόνο άζωτο που αυξάνει με γρήγορο ρυθμό, ώστε όταν το δένδρο φτάσει στην πλήρη απόδοση να παίρνει γύρω τη μία (1) μονάδα.
Παράδειγμα: Η ροδακινιά μπαίνει συνήθως στην καρποφορία το 4ο έτος. Στο τρίτο έτος το δένδρο πήρε 70gr X 3= 210gr. Μέχρι την μία (1) μονάδα απομένουν 1,000-210=790gr, δηλαδή 800gr περίπου. Τα 800gr τα διαιρούμε με το 4 και έχουμε 200gr για κάθε έτος. Έτσι το 4ο έτος θα πάρει 210+200=410, στο 5ο έτος 410+200=610, στο 6ο έτος 610+200=810, και στο 7ο έτος 810+200=1010.
Τα ενήλικα δένδρα πρέπει να παίρνουν συνολικά 1 μονάδα Ν, εκτός ορισμένων περιπτώσεων όπως πολύ μεγάλων δένδρων, όχι καλά κλαδεμένων συμπυρήνων ποικιλιών ροδακινιάς κλπ., όπου η συνολική ποσότητα Ν αρκεί να φθάσει στις 1,3 μονάδες κατά δένδρο.
Από τα συμπύρηνα ροδάκινα, μόνο οι ποικιλίες BABY GOLD δεν πρέπει να δέχονται τόσο πού άζωτο. Αντίθετα σε δένδρα ξερικά που βρίσκονται σε εδάφη όχι βαθιά που δεν συγκρατούν υγρασία πρέπει το Ν να είναι λιγότερο από μία (1) μονάδα. Στο στάδιο αυτό το Ν δίνεται κατά το μεγαλύτερο του μέρος ή και όλο πριν από την άνθιση. Σε εδάφη αλκαλικά προτιμάται για το προανθητικό στάδιο η μορφή της θειικής αμμωνίας ενώ σε εδάφη όξινα η μορφή της ασβεστούχου νιτρικής αμμωνίας.
Η θειική αμμωνία πρέπει να δίνεται 30-40 ημέρες πριν από την άνθηση, ενώ η ασβεστούχος νιτρική αμμωνία 20 μόνο ημέρες πριν από την άνθηση. Ένα μέρος του Ν όχι περισσότερο από το 1/3 μπορεί να δίνεται και μετά την άνθιση σε μία ή δύο δόσεις.
Εξαίρεση πρέπει να γίνει στις πρώιμες ποικιλίες ροδακινιάς καθώς και στις συμπύρηνες ποικιλίες που έχουν τάση να δημιουργούν κόκκινο χρώμα γύρω από τον πυρήνα ή και μέσα στη σάρκα.
Η θειική αμμωνία όταν μετά τη ρίψη της δεν ακολουθεί βροχή πρέπει να καλύπτεται.
Φωσφορική λίπανση:
Σε ενήλικα δένδρα που επί πολλά έτη δεν δέχθηκαν φωσφορική λίπανση ή όπου διαπιστώνεται με φυλλοδιαγνωστική και με ανάλυση εδάφους χαμηλό επίπεδο φωσφόρου, σκόπιμο είναι να δίνεται, τουλάχιστον μία μονάδα P κατά δένδρο 5mgc 0-20-0. Η τοποθέτηση του P πρέπει απαραίτητα να γίνεται σε βάθος τουλάχιστον 25cm.
Καλιούχα λίπανση:
Ενήλικα δένδρα, σε πλήρη καρποφορία πρέπει να δέχονται καλιούχο λίπανση κάθε 5-6 έτη. Χρησιμοποιούνται 2,5-3 μονάδες καλίου, δηλαδή 5-6Kg θειικό κάλι κατά δένδρο, σε μια λωρίδα πλάτους 30-50cm στη προβολή της κόμης. Η χρήση του θειικού καλίου πρέπει να γίνεται νωρίς στις αρχές ως τα μέσα του χειμώνα. Όταν γίνεται χρήση καλίου στις μηλιές πρέπει να λαμβάνονται μέτρα για να μην εκδηλωθεί η φυσιολογική ασθένεια ‘’πικρή κηλίδωση’’ ή
‘’BIT-TERPIT’’. Συγκεκριμένα πρέπει να γίνονται ψεκασμοί των δένδρων με χλωριούχο ασβέστιο ( CaCl2 ) κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Στα συμπύρηνα κονσερβοποιημένα ροδάκινα τι Κ πρέπει να βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα γιατί βελτιώνει τα τεχνολογικά χαρακτηριστικά των καρπών τους.
Σίδηρος:
Η τροφοπένια σιδήρου αποτελεί γενικό φαινόμενο. Οφείλεται στην αλκαλικότητα του εδάφους και στην περίσσεια ανθρακικού ασβεστίου σ’ αυτό. Αντιμετωπίζεται με χηλικές ενώσεις σιδήρου. Η ποσότητα που πρέπει να χρησιμοποιείται είναι ανάλογη του μεγέθους του δένδρου και του βαθμού χλωρώσεως. Σε συνηθισμένα δένδρα τα 100gr είναι αρκετά ενώ σε πολύ μεγάλα δένδρα ιδίως μηλιάς φθάνει και τα 150gr ανά δένδρο σκευάσματος με περιεκτικότητα 6% Fe. Κατάχρηση χηλικού σιδήρου μπορεί να προκαλέσει έλλειψη Mn ( Μαγγανίου ). Ο χηλικός σίδηρος χορηγείται λίγο πριν από την έναρξη της βροχοπτώσεως. Τοποθετείται διαλυμένος σε νερό μέσα σε αυλάκι που ανοίγεται κοντά στην προσβολή της κόμης και στη συνέχεια σκεπάζεται με χώμα. Επίσης μπορεί να χορηγηθεί και με ειδικούς εγχυτήρες.
Ψευδάργυρος:
Η αμυγδαλιά παρουσιάζει την πιο μεγάλη ευαισθησία. Επίσης, μεγάλη ευαισθησία παρουσιάζει και η ποικιλία αχλαδιάς PASSE CRASSAN.
Αντιμετωπίζεται κυρίως με ψεκασμό θειικού ψευδαργύρου κατά το τέλος του χειμώνα λίγο πριν τη διόγκωση των οφθαλμών.
Στη πρώτη εφαρμογή χρησιμοποιείται για μεν την αμυγδαλιά και ροδακινιά δόση 3-4% για δε τη μηλιά, αχλαδιά, κερασιά δόση 3-5%. Στη συνέχεια κάθε δύο χρόνια μπορεί να γίνει ένας ψεκασμός συντηρήσεως με δόση 1-2%.
Σε περιπτώσεις που δεν έγινε ψεκασμός, κατά το χειμώνα η τροφοπένια του ψευδαργύρου μπορεί να αντιμετωπισθεί αρκετά αποτελεσματική και κατά την Άνοιξη νωρίς μόλις τα δένδρα φυλλώσουν με 1-2 ψεκασμούς με χηλικές μορφές Zn ή ανόργανα έτοιμα σκευάσματα.
Βόριο:
Έλλειψη Βορίου παρατηρείται κυρίως σε όξινα εδάφη εκτός από την αμυγδαλιά όπου εμφανίζεται και σε αλκαλικά εδάφη.
Η αμυγδαλιά είναι το πιο ευαίσθητο δένδρο στην έλλειψη βορίου. Μικρή έλλειψη βορίου στην αμυγδαλιά έχει σαν συνέπεια κακή καρπόδεση ή πτώση των μικρών καρπών. Μεγαλύτερη έλλειψη εκδηλώνεται με εμφάνιση κούφιων καρπών.
Στη μηλιά εκδηλώνεται με φωλώδεις κηλίδες στους καρπούς.
Στην κερασιά με ατροφικούς καρπούς.
Για την αντιμετώπιση της τροφοπένιας του βορίου χρησιμοποιείται ο βόρακας από το έδαφος από τις αρχές ως τα μέσα του χειμώνα.
Για δένδρα κανονικού μεγέθους μια ποσότητα 150-250gr είναι αρκετή.
Για δένδρα πολύ μεγάλα, όπως πχ κερασιές μπορεί η ποσότητα αυτή να αυξηθεί μέχρι 500gr. Στη χρήση αυτή του βορίου χρειάζεται προσοχή γιατί αν ξεπεράσει ορισμένα επίπεδα ( 80 ppm στα φύλλα ) γίνεται τοξικός.
Η ποικιλία αμυγδαλιάς FERRAGNES παρουσιάζει χαμηλά επίπεδα βορίου.
Μαγνήσιο:
Η έλλειψη μαγνησίου δεν παρατηρείται με μεγάλη συχνότητα.
Αντιμετωπίζεται με ψεκασμούς νιτρικού μαγνησίου 0,5-1% κατά την περίοδο από την πτώση των πετάλων εώς ότου υπάρχει έντονη κυκλοφορία χυμών.
Έλλειψη Mg παρατηρείται κυρίως σε δένδρα κερασιάς και δευτερευόντως σε δένδρα μηλιάς.
Μαγγάνιο:
Παρατηρήθηκαν προβλήματα τόσο από έλλειψη μαγγανίου όσο και από περίσσεια μαγγανίου. Έλλειψη παρατηρήθηκε κυρίως σε αμμώδη εδάφη που προήλθαν από αποστράγγιση λιμνών. Αντιμετωπίζεται με ψεκασμούς θειικού μαγγανίου κατά την άνοιξη σε δόση 1%. Περίσσεια Mn παρατηρήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις αλλά είναι τοξική κυρίως σε εδάφη φτωχά σε ασβέστιο και κακώς στραγγιζόμενα. Αντιμετωπίζεται με την καλή στράγγιση του εδάφους την μη χρησιμοποίηση θειικής αμμωνίας και το ασβέστωμα των εδαφών με τη χρήση ανθρακικού ή οξειδίου ασβεστίου.
Ασβέστιο:
Το Ca σήμερα θεωρείται περισσότερο σαν ρυθμιστικός παράγοντας, παρά σαν λιπαντικό στοιχείο.
Πολλές φυσιολογικές ασθένειες, που παρουσιάζονται με μεγάλη συχνότητα στους καρπούς των μήλων, κυδωνιών και κερασιών οφείλεται σε έλλειψη ασβεστίου στους καρπούς.
Πολλές φορές η έλλειψη ασβεστίου σε καρπούς είναι ανεξάρτητη από την περιεκτικότητα του εδάφους σε ασβέστιο. Η πικρή κηλίδωση των μήλων είναι η πιο συνηθισμένη φυσιολογική ασθένεια που εμφανίζεται με πολύ μεγάλη συχνότητα στη χώρα μας. Αντιμετωπίζεται με ψεκασμούς χλωριούχου ασβεστίου 0,5-0,6% που γίνονται από τις αρχές Ιουλίου ως την συγκομιδή.
Πυκνές Φυτεύσεις:
Στις περιπτώσεις των πυκνών φυτεύσεων εφαρμόζεται για όλα τα στοιχεία που χορηγούνται από το έδαφος, η ίδια αρχή. Υπολογίζεται κατά στρέμμα 30-40 φορές περισσότερο λίπασμα απ’ ότι δίνεται σ΄ ένα κανονικό δένδρο κανονικής φυτεύσεως.
ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ:
Το φθινόπωρο: Μετά την πτώση των φύλλων 2 lit/στρέμμα για ψεκασμό του εδάφους για την κομποστοποίηση των φύλλων και των άλλων φυτικών υπολειμμάτων που υπάρχουν στον αγρό.
Επάλειψη των κορμών – χειμερινή προστασία:
Υλικά:
• 50-75gr κόλλα ταπετσαρίας διαλυμένη σε 8-10lit H2o
• 5Kg ζεόλιθο σε πούδρα.
Εκτέλεση:
Διαλύουμε την κόλλα στο νερό ρίχνοντας σιγά – σιγά τον ζεόλιθο ώστε το μείγμα να αποκτήσει τη ρευστότητα που χρειάζεται ώστε να επιτρέπει την εφαρμογή του στους κορμούς με τη βούρτσα.
Με το ειδικό μείγμα επαλείφουμε προσεκτικά όλους τους κορμούς για την καταπολέμηση δειαχειμαζόντων παθογόνων και προστασία από παγωνιές.
Χειμώνας: Μετά την ολοκλήρωση των κλαδεμάτων και το άλεσμα των κλαδιών με καταστροφέα.
Ψεκασμός εδάφους ( 3lit/στρ ) στα οποία θα προστεθεί 1,5kg ανά στρέμμα και παραχώνευση των αλεσμένων κλαδιών και της βλάστησης με ελαφριά φρέζα ( 4-5 cm βάθους ). Προσθήκη ζεολίθου σε πούδρα στις γνωστές δόσεις συνιστάται ένθερμα.
Κάθε φορά που θα κόβετε τη βλάστηση ( αγριόχορτα του χωραφιού ) με καταστροφέα θα επαναλαμβάνεται τον παραπάνω ψεκασμό. Υπολογίζουμε 4-5 κοψίματα στη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου.
Αν μπορείτε να συνδυάσετε τον καταστροφέα με τον ταυτόχρονο ψεκασμό των κομμένων χόρτων σε ένα πέρασμα αυτό θα είναι μια πολύ σωστή και σαφή κίνηση.
Άνοιξη – Καλοκαίρι: Μέχρι 1 μήνα πριν την συγκομιδή ( προαιρετική εφαρμογή )
Στις αρχές Μαΐου και κάθε 15 ημέρες μέχρι τέλη Αυγούστου ψεκασμός του φυλλώματος με μηχανοκίνητο νεφελοψεκαστήρα πλάτης 50gr ζεολίθου
Υπολογίζονται 6 τέτοιοι ψεκασμοί στη διάρκεια της καλλιέργειας .
Συλλογή φρούτων:
Ψεκάστε όλα τα φρούτα που συγκομίσατε 1-1,000 για να αυξήσετε το χρόνο διατήρησης τους στο ψυγείο ή στο ράφι.
Συνιστώμενες δοσολογίες:
• 3Kg ζεόλιθο σε κάθε δένδρο
• 12,5Kg ζεόλιθο σε 1,000 lit H2O
• 10-16-20+0.05ZN+22 ζεόλιθος